– گروه فرهنگ و هنر- اقتصاد موسیقی در جدال بین بخش دولتی و خصوصی همواره ضربات جبران ناپذیری را به موسیقی و البته صنعت گردشگری وارد کرده است. به نظر می رسد بخش خصوصی متعهدتر عمل می کند و وقتی به میدان آمده، صاحبنظران به نام را بر سر میزها نشانده تا در مورد آن به گفتگو بپردازند. گفته می شود ورود بخش خصوصی به اقتصاد موسیقی کمک شایان توجه ای می کند.
به گزارش CHN، توریسم موسیقی در ایران پستونشین است و گفته می شود این مساله مربوط به نگاه امنیتی به موسیقی است. به رغم تمامی مشکلات اما گردشگران نیز به این مساله مهم بی توجه اند.
علی مغازه ای دبیر اجرایی نخستین فستیوال موسیقی نواحی ایران؛ آیینه دار که به همت بخش خصوصی برگزار می شود در گفتگو با CHN می گوید: « گردشگری مساله حساس و مهمی است. این صنعت اگر از حالت مساله درآید و تبدیل به صنعت شود برای دو طرف سود دارد؛ گردشگران، صنعت گردشگری و موسیقیدانان نواحی ایران که شرایط دشواری را از لحاظ معیشتی دارند.»
وی با اشاره به تاکید علی مرادخانی معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به مقوله اقتصاد هنر معتقد است: « توجه به این نکته ضرورت دارد که گردشگران و صنعت گردشگری علاوه بر مساله جذب گردشگران داخلی و البته خارجی به هنرمندانی که در این زمینه فعالیت می کنند نگاهی ویژه داشته باشد و به آنها به عنوان ابزاری برای درآوردن صرفا پول بیشتر نگاه نکند بلکه به فکر درآمد زایی و در عین حال سودی دو طرفه باشد.»
وی همچنین می گوید: « اقتصاد هنرمندان، زندگی آنها، محل سکونت و و و باید تامین باشد. در غیر اینصورت، تنها به سود فکر کرده ایم و جایی برای کارآفرینی بازنکرده ایم.»به گفته مغازه ای؛ احتیاج به نان شب مساله موسیقیدانان نواحی ایران است!! و این نکته ای است بدون اغراق!
مستندساز موسیقی نواحی ایران که سال ها در کنار محمدرضا درویشی و با موسیقیدانان نواحی ایران زندگی کرده است، می افزاید: « موسیقدانان نواحی ایران به عنوان میراث زنده به گردشگران عرضه شود و این عرضه با حفظ شان و مقام آنها و سوددهی دو طرفه به عنوان بخشی از فرهنگ ایران که اتفاقا برای گردشگران خارجی جذابیت دارد، باشد.»
به گفته وی؛ حافظیه شیراز، شهر سوخته، تخت جمشید و و و از جمله مکان هایی هستند که برای جذب گردشگر موثر می افتد و این صنعت می تواند با اجرای زنده موسیقی توسط موسیقیدانان نواحی ایران همراه باشد، اجرای موسیقی محلی در کنار آثار باستانی شهرهای مختلف.
وی در پاسخ به این سوال که نگاه تجاری به این مساله تا چه اندازه به این صنعت ضربه می زند، می گوید: « ارایه اطلاعات فرهنگی و نه بازاری ، سبک و دسته پایین می تواند باعث رونق صنعت گردشگری باشد. پژوهش خیلی مهم است، حضور موسیقیدانان و افراد محلی آگاه می تواند موثر واقع شود.»
گفته می شود پژوهش در بخش تحقیقاتی و با حضور موسیقیدانان سرشناس هر منطقه و پژوهشگرانی که سال ها وقت صرف کرده اند می تواند به توریسم موسیقی در ایران شکل و محتوایی غنی ببخشد. مغازه ای در این رابطه می گوید: « استادان مناطق ایران دعوت شوند، دفترچه هایی طراحی شود تا گردشگر اطلاعات لازم را به دست بیاورد و البته شیوه ارایه آن و اطلاعاتی محتوایی می تواند در جذابیت برای گردشگر و استمرار موضوع، اثرگذار باشد.»
به گفته مغازه ای؛ دفاع و ارایه نادرست می تواند به جای احیای موسیقی و جذب گردشگر به نابودی صنعت، موسیقی و ادامه روند بی اعتمادی منجر شود.
بخش خصوصی متعهدتر است
این مستندساز اضافه می کند: « دیده شده که گاهی گردشگران خارجی از ما مطلع ترند و خوب این مساله است که باید مورد توجه قرار بگیرد. به عبارت دیگر حضور بخش خصوصی و کاردان موثرتر از حضور بخش دولتی در این صنعت است و البته بخش دولتی می تواند همراه کننده بخش های خصوصی و ناظر بر عملکرد آنها باشد. »
وی در پاسخ به این سوال که حضور گردشگران خارجی در همه مناطق ایران می تواند به نتایجی یکسان منتهی شود؟ می گوید: « مطمئنا حضور گردشگران خارجی در مناطقی که موسیقیدانان نواحی شرایط دشوار معیشتی و زندگی را دارند، بازدارنده است.»
مغازه ای تاکید می کند: « حذف نگاه امنیتی به این موضوع، مهم است و حمایت دولتی و حضور بخش خصوصی، اقتصادی تر است.»
وی می گوید: « بخش خصوصی متعهدتر از بخش خصوصی است و در این بخش عموما صاحبنظران آزادی بیشتری برای فعالیت دارند. در این صورت اگر در جایی بخش خصوصی دچار بحران شود، بخش دولتی می تواند به کمک این بخش بیاید، حضور اسپانسرها در این صورت نیز محقق می شود.»
مستندساز موسیقی نواحی ایران ضمن اشاره به سودآوری سینما و نگاه اقتصادی سینماگران و مسوولان، در اهمیت رونق اقتصاد موسیقی می گوید: « مسوولان در بخش خصوصی هیچگاه این امکان را فراهم نکرده اند تا بخش های خصوصی وارد میدان شوند. حتی اگر رسانه ای در انتشار موسیقی راحت باشد و بتواند به انواع موسیقی ها بدون محدودیت بپردازد به راحتی می تواند خود را اداره کند.»
وی تاکید می کند : « نگاه سلیقه ای به مقوله اقتصاد موسیقی بزرگترین ضربه را به این هنر وارد می آورد.»